«Мәктәп өчен яшәде ул». Саба районында кинәт вафат Рузинә Гатинаны искә алалар - Интертат

Рузинә ханым белән шәхсән таныш булмасам да, туганнарым сөйләвеннән, мәрхүмәнең әнисе, тормыш иптәше, хезмәттәшләренең аны эчкерсез искә алуыннан Рузинә ханымны үзем дә гомерем буе бик яхшы белгән кебек хис туды. Тимершык — әбиләрем, якын туганнарымның күрше авылы. Кызыл Мишәдәге сеңелләрем дә Тимершык урта гомуми белем бирү мәктәбенә йөреп укый."Рузинә апа булмагач, мәктәптә дә ямансу. Ул бит шундый әйбәт иде, әни" дип елый Мәрьямем», — дип сөйләде Гөлнәзирә апам.

Рузинә гаиләсе белән Кукмарадан Тимершыкка 2014 елда килеп төпләнә. Ул үзе 1977 елгы. Полиция хезмәткәрләренә административ-торак комплекслар булдыру программасы буенча төзелгән йортка килеп урнаша алар. Ире — Марат полициядә эшли, Рузинә рус теле укыта башлый. Ике бала тәрбияләп үстерәләр. Улы Инсаф 6 сыйныфта, кызы Ралинә беренче сыйныфта белем ала. Әле гомер буе бергә яшәгән авылдашлар арасында да бер-берсен бераз өнәмәгән, я битарафлар очрый, ә монда читтән килеп тә, санаулы еллар эчендә Гатиннар Тимершык кына түгел, күрше авыл халкында да абруй казанган.

Рузинә Гатина 4 нче декабрьгә каршы төндә үзен начар хис итә башлый, ире Сабага хастаханәгә илтә. Тик табиблар гомерен саклап кала алмый, ул баш миенә кан саву нәтиҗәсендә 42 яшендә җан бирә. 5 декабрьдә аны туган ягы — Киров өлкәсе Нократ Аланы районы Ямул авылында җирлиләр. Кичә Рузинәнең «өчесе”н үткәргәннәр.

«Бүләкләр алып, хушлашып киткән кебек булды»

— Эшен бик яратып эшли иде. Укучыларын яратты. Бөтен җиргә өлгерергә тырыша иде. Өйдә дә бөтен эшне эшләде, балаларны тәрбияләде, — дип күз яшьләре белән искә ала ире Марат. — Кичке 8 ләр тирәсендә кызыбыз Ралинә белән шугалакка тимераякта шуарга чыгып керделәр. Кайткач, тугызынчы яртыларда чәй эчәргә утырдык. «Иртәгә син чыгарсың, иртәрәк кайтырсың» диде. Аннары никах көннәрен искә төшереп утырды әле ул.

Марат әйтүенчә, Рузинәнең кисәк кан басымы күтәрелгән. Моңа кадәр баш авыртуын дару белән баскан көннәре дә булган. Һәр хатын-кызга хас булганча, аерым көннәрдә генә үзен начаррак хис иткән, 2-3 көннән хәле яхшыра торган булган. Ләкин, тулаем алганда, кайгырырлык сәбәпләр булмаган, әле быел җәй көне Республика клиник хастаханәсендә дә тикшеренгән.

— Казанга РКБга барып башларын да тикшерттек, бернинди зыянлы әйбер тапмадылар, — диде.

Рузинә үз классындагы быел әнисез калган ятим малай Ярославка бик ярдәм иткән. Ире Марат сөйләгәнчә, үлгән көнне — 3 декабрь кичендә, оныгына опекунлык рәсмиләштергән әбисе кереп, аның белән дә сөйләшеп утырган.

— Бүләкләр алып, хушлашып киткән кебек булды инде. Ял көне әбиләргә баргач, аңа тун, беләзек, йөзек, бабайга бүрек алганнар. Шулай йөрәге сизгәндерме… Нәрсә дип әйтергә дә белмим.

«Күзләр тиде балакаема»

Рузинә — Разия апаның бердәнбер газиз баласы.

— Бер бөртегем иде, җаныкаем. Бәләкәйдән саклап үстердем бер бөртегемне, кечкенә вакытта авырганы да юк иде. Алты яше тулмаган иде әле, укырга керде. 30 октябрьдә генә алты яше тулды. «Укырга барам, әни» диде. «Балам, бәләкәй бит әле син» дим. «Укый алмаса, төшереп калдырырсыз» дигән идем, ә ул гел «5» кә барды, бер булышмадым. Мәктәпне дә, Арча педучилищесын да кызыл дипломга бетерде. Арчадан «яхшы бала тәрбияләгәнсез» дип, Рәхмәт хатлары килә иде. Үзе барып, Казанга пединститутка керде. Бернишләтеп тә булмый. Әле ул, авариядә һәлак булган Ленаның ике баласы калды бит дип, аның балаларын жәлләп йөрде. Үзе дә сизмәстән, ике баласын ташлап үзе китте хәзер, — дип өзгәләнеп елый баласын җир куенына салган ана.

Разия апа кызы белән соңгы тапкыр кичке 8 дә сөйләшкәннәрен әйтте.

— «Әни, Ралинә белән тимераякта шуып кайттык» диде. Марат кайткач, аның белән чәйләр эчкәч, компьютерга утырган. Эшкә шулкадәр җаваплы карады. Килеп яткач, Маратка «башым авырта, йөрәгем дөп-дөп тибә башлады» дигән. Марат врачка шалтыратып, тизрәк Сабага алып барган. Хастаханәдә укол да ясаганнар. Без барганда үлгән иде инде, ике сәгатьлек юл бит безнең.

Кыз бала әни белән сөйләшмичә тормый. Бер түгел, көненә әллә ничәшәр сөйләшәсең. Разия апа да Рузинәгә, 4-5 шәр тапкыр шалтырата идем, ди.

— Баш, муенда остеохондроз дип әйткәли иде инде. «Әни, кайгырма, өч стопка дәфтәр тикшердем дә, диклофенак та салдырдым әле бүген» диде. Ул көнне Тимершыкта диклофенак та салдырган булган. «И, балам, эшләрең дә бик авыр бит» дип әйтә килдем. Мин дулагач, җәй көне профессорга да күренеп кайттылар. Кан басымы күрем циклы белән генә бәйле дигәннәр. Айга бер эчә торган дару да биргәннәр. «Әни, борчылма, өч көн авырта да бетә ул» дия иде.

Күзләремә карап тора торган, сүземнән дә чыкмый торган балам иде. Балаларны бик яратты. Бик бирелде. Бер ятим балага әйберләр биреп, ярдәм итеп йөрде, — дип уртаклашты Разия апа.

Рузинә Гатина шулкадәр хөрмәткә лаек укытучы булган ки, алдагы елларның чыгарылыш укучылары да искә алып торган үзен.

— Казаннан укыган җирләреннән зур чәчәк букеты җибәргәннәр. Шуны сөенеп сөйләде. Кайткач, «Рузинә апа, синең белән чәй эчүләре рәхәт» дип, өенә дә килгәннәр, — ди Разия апа.

Рузинә Гатинаны озатырга элекке эш урыны Кукмара районы мәктәпләреннән дә килгәннәр.

— Кукмараның РОНО башлыклары килеп, «бер күрүдә ошаттык аны» дип елап утырдылар. Тимершыктан автобуслар белән төялешеп килеп озаттылар. Мин әйтәм, бәләкәй генә гәүдәсе белән бөтен дөньяны белгән икән минем балам, дим. Президентларны да шулай озатмаслар. Бөтен кешегә шок булды инде.

Разия апа, кызының үләренә ике көн кала, 1 декабрь көнне Кукмарада кибеттә йөргәннәрен дә искә алды.

— Әни, моны алыйк, бу кирәк дип, 100 мең сумлык әйбер җыйдык. Аңа былтыр туган көненә алган идек тун. «Синең чәшке туның юк бит, әни, ал, килешә» дип, үгетли-үгетли миңа тун, атасына бүрек, чалбар, тагын миңа көчләп йөзек алдыртты. Мин дә аңа, «кызым, синең өч бармагыңда бар, дүртенчесендә дә булсын, матур булсын, сиңа да алып бирәм» дип, йөзек алдык. Үбеп каршы алдым, үбеп озатыштык. Күз ачып йомганчы күзләр тиде балакаема. Бер бөртектән дүрт бөртек (кияве Марат, ике оныгы — ТИ) булганнар иде бит, хәзер өчәү генә калдылар, — дип елый-елый сөйли Разия апа.

Ул балаларының бик дус яшәвен, бергәләшеп диңгез буена ял итәргә барган чакларын да искә төшереп сөйләде.

— Мине Абхазиягә алып бардылар. Мин «тоздан» кайткан идем генә, машинада бер урын бар бит, диде дә иптәшем, мине дә алар белән Абхазиягә утыртып җибәрде. Күзләр тиде балакайларыма. Дүртесе дә күзләремә карап кына тордылар, бер аерым йөрмәделәр.

Бәлеш, бөккәннәр белән каршы ала идек. Шимбә дә, якшәмбе дә мунчалар яктык. Ходай Тәгалә сәламәтлегебезне бирсен иде инде, балаларга әзрәк булышырга, аларны кеше итәргә кирәк бит. «Йөрәгем, тыныч бул, хәзер кайтарып булмый, балаларны кеше итәсе бар» дип юатам инде үземне. Мин елый башласам, Инсафым йөгереп килеп, «әбием» дип, битләремнән үбә. Ралинәгә дә «Кызым, ашарга кирәк, Әниегез карап тора» дибез инде.  Дәвамы: https://intertat.ru/