Бүген тагын ул аны төшендә күрде. Тагын ул: «Әйдә, булышыйм...», – дип, аның янында бөтерелде. Ул ап-ак киемнән, озын кара чәчләрен иңнәренә таратып ташлаган да, нидер әйтмәкче, нидер эшләмәкче була. Шундый иде бит ул. Гел ярдәм итәргә, булышырга гына тора иде. Яшен булып атылып килеп керә иде дә: «Әйдә, әйт, нинди эшең бар? Тиз генә эшләп ташлыйм», – дияр иде.